Skip to main content

✍️ 📚 📖 📚 ✍️ *मुंसी प्रेमचंद* जी की एक सुंदर कविता.. जिसके एक-एक शब्द को बार-बार पढ़ने को मन करता है-

 ✍️ 📚 📖 📚 ✍️





_ख्वाहिश नहीं मुझे_

_मशहूर होने की,"_


        _आप मुझे पहचानते हो_

        _बस इतना ही काफी है।_


_अच्छे ने अच्छा और_

_बुरे ने बुरा जाना मुझे,_


        _जिसकी जितनी जरूरत थी_

        _उसने उतना ही पहचाना मुझे!_


_जिन्दगी का फलसफा भी_

_कितना अजीब है,_


        _शामें कटती नहीं और_

        _साल गुजरते चले जा रहे हैं!_


_एक अजीब सी_

_'दौड़' है ये जिन्दगी,_


        _जीत जाओ तो कई_

        _अपने पीछे छूट जाते हैं और_


_हार जाओ तो_

_अपने ही पीछे छोड़ जाते हैं!_


_बैठ जाता हूँ_

_मिट्टी पे अक्सर,_


        _मुझे अपनी_

        _औकात अच्छी लगती है।_


_मैंने समंदर से_

_सीखा है जीने का सलीका,_


        _चुपचाप से बहना और_

        _अपनी मौज में रहना।_


_ऐसा नहीं कि मुझमें_

_कोई ऐब नहीं है,_


        _पर सच कहता हूँ_

        _मुझमें कोई फरेब नहीं है।_


_जल जाते हैं मेरे अंदाज से_

_मेरे दुश्मन,_


              _एक मुद्दत से मैंने_

       _न तो मोहब्बत बदली_ 

      _और न ही दोस्त बदले हैं।_


_एक घड़ी खरीदकर_

_हाथ में क्या बाँध ली,_


        _वक्त पीछे ही_

        _पड़ गया मेरे!_


_सोचा था घर बनाकर_

_बैठूँगा सुकून से,_


        _पर घर की जरूरतों ने_

        _मुसाफिर बना डाला मुझे!_


_सुकून की बात मत कर_

_ऐ गालिब,_


        _बचपन वाला इतवार_

        _अब नहीं आता!_


_जीवन की भागदौड़ में_

_क्यूँ वक्त के साथ रंगत खो जाती है ?_


        _हँसती-खेलती जिन्दगी भी_

        _आम हो जाती है!_


_एक सबेरा था_

_जब हँसकर उठते थे हम,_


        _और आज कई बार बिना मुस्कुराए_

        _ही शाम हो जाती है!_


_कितने दूर निकल गए_

_रिश्तों को निभाते-निभाते,_


        _खुद को खो दिया हमने_

        _अपनों को पाते-पाते।_


_लोग कहते हैं_

_हम मुस्कुराते बहुत हैं,_


        _और हम थक गए_

        _दर्द छुपाते-छुपाते!_


_खुश हूँ और सबको_

_खुश रखता हूँ,_


        _लापरवाह हूँ ख़ुद के लिए_

        _मगर सबकी परवाह करता हूँ।_


_मालूम है_

_कोई मोल नहीं है मेरा फिर भी_


        _कुछ अनमोल लोगों से_

        _रिश्ते रखता हूँ।_


🙏 🌹 🙏 🌹 🙏 🌹 🙏 🌹 🙏

Comments

Popular posts from this blog

બોલપેનની શોધ કેવી રીતે થઈ અને કોને કરી?

પહેલાં ના સમયમાં  લાકડા થી બનાવેલી પેન ને શાહીમાં ડુબાડીને લખાણ લખવામાં આવતું હતું ધીરેધીરે તેમાં અવનાવાં સંસોધનો થતા રહ્યા. અને બદલાવ આવતા રહ્યા. અને આધુનિક યુગમાં સૌથી પહેલાં ફાઉન્ટન પેન ની શોધ થઈ. 1827માં રોમાનિયાના પેટ્રિક પયોનારુ એ ફાઉન્ટન પેન ની શોધ કરી હતી. આ પેન માં શાહી ભરવા માં આવતી અને પછી લખાણ લખવામાં આવતું. જોકે આ ફાઉન્ટન પેન ની શાહી ને સુકાતા વાર લાગતી હતી. તેથી તેમાં  થોડા ફેર ફાર કરી ને બોલપેન ની શોધ થઈ. 1888 માં જોન જે લાઉડે બોલપેન ની શોધ કરી. તેમા પણ થોડી કચાસ રહેતા 1935 માં લેજલો બીરો અને જોજેૅ તેમા થોડા બદલાવ લાવ્યા. આમ,સમયાંતરે પેન મા સુધારા થતા રહ્યા અને આજે બોલપેન ના અનેક રૂપ જોવા મળી રહ્યા છે. 

રામાયણ ની એક વાત થી થયો મોટો ફાયદો,બચ્યો જીવ

એક ગામ હતું એમાં એક ચોર રહેતો હતો નાની-મોટી ચોરી કરતો પોતાનુ ગુજરાન ચલાવતો હતો.  એનો છોકરો મોટો થયો ચોર ની ઈચ્છા હતી તેનો છોકરા પણ ચોર બને  ચોર એ એના છોકરા ને સમજાવતો કે "મંદીરે બંદીરે જાવ નાહીં કિંયા કથા હાલતી હોય  સાંભળવી નય ત્યાં થી આધું રહેવું ભગવાન ની વાત સાંભળવી નય કાન બંધ કરી દેવા" આવી રીતે એના છોકરા ને ચોર બનાવી દીધો એ પણ ચોરી કરવાં લાગીયો એક વખત ગામ ના મંદીર રામ કથા ચાલતી હતી આ ચોર ના છોકરા ને ત્યાં થી નીકળ વા નું થયું છોકરા બે હાથ વડે પોતાના કાન બંધ કરી ને નીકળ તો હતો બાજુ મા લીમડાના જાડ પર કાગડો માળો બાંધ તો હતો કાગડા ના મોઢામાં થી કાંટો નીચે  પડી ગયો અને છોકરા ના પગ મા લાગીયો આ ચોર ના છોકરા એ કાંટો કાઢવા કાન પર થી હાથ લઈ લીધો બાજુ મા મંદીર રે  રામ કથા ચાલતી હતી ત્યાં એક વાત સાંભળળી ગયો કે "ભુત ને પળછાયો ના હોય, હોય તો તે ભુત ના હોય"  આ ચોર ના છોકરા એક વાત સાંભળળી લીધી ત્યાં થી જતો રહ્યો નાની મોટી ચોરી કરવાં લાગીયો  અને મોટો ચોર બની ગયો  પછી ધણા સમય પછી એને વિચાર અવ્યો રાજા ના મહેલ ચોરી કરવી છે, મોટો હાથ મારવો છે, અવી રીતે  યોજ...

રેસાવાળો ખોરાક લેવો ગુણકારી હોય છે?

ફાઈબર (રેસા) વાળો ખોરાક લેવો જોઈએ. ઘઉં, જવ, ફળો અને શાકભાજી બાઉલ કેન્સર અને કબજીયાતને રોકે છે. રેસાદાર ભોજન ઉપયોગ કરવાં થી શરીર નું બ્લડપ્રેશર કન્ટ્રોલમાં રહે છે. રેસાવાળા પદાર્થ  ના સેવન થી કબજિયાત અને ગેસ જેવી બિમારી ઓ દુર થાય છે. જેના થી પેટ સાફ રહે છે. આજ કારણોસર રેસાવાળો ખોરાક લેવો ગુણકારી માનવામાં આવે છે